Marmite is zo extreem zuinig in gebruik (omdat het zo extreem zout van smaak is dat zelfs de Dode Zee morrend zijn hoofd schudt) dat zodra je toe bent aan een nieuw potje je met geen macht op aarde meer kunt reconstrueren waar je halverwege de voorlaatste ijstijd het vorige vandaan hebt gehaald.
In de Albert Heijn speur ik vergeefs naar dat zwartgele potje met eenzelfde iconische vormgeving als Säkerhets Tandstickor en de enige macht op aarde die me nu aan zo’n potje kan helpen is die van de vakkenvullers en ik weet dat ik voor lul sta als ik het over Marmite ga hebben tegen zo’n jongen - tegenwoordig ben ik alleen nog in gesprek met vijftienjarigen als ik ze in dat helle supermarktlicht moet vragen waar bijvoorbeeld de rozijntjes staan terwijl over de retailspeakers Overload van The Sugababes klinkt en ik langzaam doordrongen raak van de sneuheid van het bestaan en…
Weet jij misschien waar de Marmite staat? vraag ik toch maar.
De watstaat? (Ik wist het.)
De Marmite?
Demar.. Wat is dat?
Zo’n klein zwart potje met een gele dop… beschrijf ik het uiterlijk van het product om het maar niet over de inhoud te hoeven hebben.
Maar wat is het? vraagt de vakkenvuller kundig, dan weet ik misschien waar het staat.
Goeie vraag. What the fuck is Marmite inderdaad?
Je kunt het met roomboter op geroosterd brood smeren zeg ik en gelijk daar achteraan dat het een soort smaakmaker is, zout alle levels uitgespeeld zeg maar, en dat je het ook door de stampot andijvie kunt roeren zoals ik van mijn ouders geleerd heb en dan troont de jongen mij mee naar de enige twee schappen waar ik al gekeken had namelijk het broodbeleg en de kruiden zonder enig spoor van dat zwarte zout dus de jongen zegt dat hij het bij een collega gaat navragen, hoe heette het ook alweer?
Marmite.
Marremiet.
(Of zeg je Marmait?)
Het navragen duurt lang en ik probeer bij het herkenningspunt van de kruiden in de buurt te blijven anders weten we straks allebei niet meer met welk gezicht we te maken hadden en het duurt zó lang dat ik probeer vanaf mijn plek naast het kruidenschap de koppen in het tijdschriftenrek te lezen maar dat lukt niet, dus daarom ga ik maar alle smaken chocola in het aanbiedingenrek lezen tot ik er in het diepst van mijn wezen van overtuigd ben geraakt dat het de pure versie met marsepein is die ik mee naar huis moet nemen en waarschijnlijk ook het witte blok nougat en dan is mijn vakkenvuller weer terug.
U zocht…. hét, toch?
“Het” moet ergens bij de honing staan zegt de vakkenvuller.
Van alle dingen waar Marmite onmogelijk naast zou mogen staan is honing de voornaamste. Eenmaal thuis - zonder Marmite - ga ik googlen wat Marmite nou eigenlijk is.
Het is het Franse woord voor grote kookpot en in het potje zit vegetarische kruidenpasta. Het werd bij Britse soldaten in hun voedselpakketten gestopt om ze voor beriberi te behoeden. Van beriberi heb je twee vormen: de droge en de natte. Natte beriberilijders hebben onder meer een vergroot hart dat op gallopritme klopt, een groot hart dat op gallopritme klopt, een groot hart dat op gallopritme klopt, dat klinkt eerder als een aanbeveling dan een afwijking. Droge beriberilijders daarentegen gaan van braken, desoriëntatie en ataxie naar geheugenstoornissen en dan de dood. Marmite kost €1,75 voor een potje van 125 gram.